Предновогодишната еуфорија некако лесно не понесува и почесто од обично велиме ДА, за сѐ и сенешто. И секогаш за сѐ имаме образложение, а позади тоа образложение, детално сработена анализа и заклучоци, небаре е спроведено сестрано и длабоко научно истражување! Кажано со други зборови, донесувањето на одлуки оди толку лесно. Ни на крај памет не ни доаѓаат моментите од претходно за некои исти или слични работи, за кои со денови сме си правеле филмови во глава со различни содржини и исходи, и пак сме останувале неодлучни, поточно сме одлучувале да не донесеме конкретна одлука.

Ама исто така, ова е период во кој многу често се подготвуваме да донесеме големи одлуки кои ќе имаат силно влијание на нашиот живот. Секако, во зависност од целта, или целите кои ќе си ги поставиме за Новата година. Уф.. да.. Колку и посветено и ентузијастички да си ги поставуваме тие цели и колку и самоуверено да одлучуваме, многу често се случува да застраниме, па да почнеме да не се придржуваме до планот, па да бараме начин како да го смениме, или прилагодиме… сѐ со цел да си најдеме некакво оправдување зошто не се придржуваме до донесената одлука и постигнувањето на целта? Очигледно дека многу често, и покрај големата желба, добрата волја и одличниот план, проценката на сопствениот капацитет и способност да не биде соодветно направена. Е, да. Тоа знае да предзвика сомнеж, да се заниша самодовербата, да се вклучат сите внатрешни аларми за потребата од промени за да се продолжи кон остварување на целта. И тоа е моментот во кој „на мака јунакот се познава“, па предизвикот пред самиот себе е кој пат да го избереш – да продолжиш напред, да учиш, да се прилагодуваш, или да престанеш и да се откажеш! Ех, да е така лесно да одлучиш… Е, па и не е така тешко. Сѐ зависи од тоа каде си ти и каде сакаш да бидеш, а многу поважно, да знаеш кој/а си! Секоја донесена одлука и она што следува по неа, е нова лекција, нова поука, дали е добра или лоша, повторно зависи какви очекувања си поставуваш. И секое од таквите искуства става цртичка во нашиот карактер, во нашата личност, во тоа кои сме!

Пишувањто на оваа тема не е случајно, барем не денес. Следејќи се себе си и следејќи го сопствениот пат низ животот, и особено анализирајќи го својот начин на одлучување, ми стана јасно како јас донесувам одлуки. И заклучив дека при донесувањето одлуки, многу е важно да ги слушнеш интуицијата, умот и срцето, а најважно е тие да се усогласени. Е, тогаш знаеш дека ја носиш вистинската одлука. Тоа ме потсети на еден од најважните моменти во мојот живот, кој целосно ме промени и многукратно ме надгради постилајќи пред мене ногубројни животни предизвици! Но, да се вратам на својот начин на донесување одлуки, Пред точно 36 години бев исправена пред голема одлука. Немав никакво искуство, но затоа пак немав ни апсолутно никаква дилема да кажам ДА во предвечерјето на новата 1989 година, дури и да го ставам својот потпис. Да се разбереме, во моментите пред да кажам ДА, разумот не ни размислуваше на таа тема, срцето си беше на место, но сѐ уште се држеше по страна, а јас се прашував што барам јас на тоа место, со тие луѓе, таа вечер? Она што до ден денес ми е енигма е како во момнетот кога требаше да одговорам на прашањето почувствував нешто чудно во стомакот кое се прошири кон срцето, па кон главата, ме натера да се чувствувам лесна како пердув и низ телото ми се разлеа некакво чувство на сигурност и спокој, и од мојата уста излезе одговорот – ДА. Кога сега го читам ова, вака напишано, го прикажувам точно она чувство при донесувањето одлуки за кое пишуваат многу автори на книги од категоријата самопомош. За тоа зборуваат и сите оние тренери за личен раст и развој и мотивациски говорници, кои велат дека за да ја постигнеш поставената цел, потребно е да си поттикнат од горлива желба, да имаш план, да ги поседуваш потребните вешти и да имаш група на доверливи луѓе околу себе. О да, потребни се уште многу други елементи, но, денес, тука, сакав да зборувам за одлуките, оние мали и големи, кои секојдневно ги носиме, а не сме ни свесни за тоа, но затоа сме исправени пред предизвик кога треба да донесеме некоја важна одлука, која во нашите глави ја сметаме за важна, а всушност е одлука како и оние наједноставните – што ќе јадам, што ќе пијам, што ќе облечам, каде ќе одам, како ќе одам и.т.н.

Неодамна низ глава ми пролета мисла а што ако не треба да носам никакви одлуки? А што ако живеам едноставно и го земам и го прифаќам тоа што е пред мене, такво какво што е? Ах, па навистина ли е можно така да се живее? И ме порази фактот колку микро и мини одлуки за сѐ и сешто носиме секојдневно, почнувајќи од моментот кога се будиме и одлуката да ги отвориме очите!!!! Да,да… дури и тоа е одлука, а понатаму веќе сѐ што правиме, сѐ е подредено на некаква одлука која сме ја донеле. Ова оди дотаму што не сме ни свесни дека секоја наша активност, дури и помисла претставува одлука. Кога стануваме свесни за овој факт и кога секој од нас ќе се погледе себе си и ќе стане свесен прво дека навистина донесува одлуки, а потоа и за начинот како одлучуваме, можеме да погледнеме и како функционираме во животов. Ако сме доволно храбри и мудри, во тие мали, микро одлуки можеме да ги согледаме нашите вредности, можеме да ја следиме нашата сопствена филозофија, можеме да пронајдеме вградена матрица која ни го олеснува донесувањето на некои одлуки и да се дефинираме себе си. Ух, тоа баш е предизвик, нели? Кој е подготвен да се позанимава со себе, еве го првиот чекор.

Одлуката да го објавам текстот токму денеска има симоболика, за мене многу лична и во исто време поучна. Одлично четиво во предвечерјето на Новата 2025, нели?

Среќни празници и сѐ најубаво во Новата 2025 година!

До следното читање, Сунчица

Скопје, 29.12.2024 година